foto's Niels Jordaan


Op vrijdag 28 november werd er als afronding van het 3e jaarsproject een dag georganiseerd door het Nederlands Fotomuseum. De dag bestond uit 3 onderdelen:

• een rondleiding door de tentoonstelling "The Last Days of Shishmaref" van Dana Lixenberg en de overzichtstentoonstelling van Martien Coppens.
  
• een workshop over het inrichten van de expositie "Leven in een sprookje", een groepstentoonstelling als afronding van het 3e jaars project.
  
• een portfoliobespreking waarbij er door verschillende deskundigen feedback gegeven werd op de individuele portfolio's.

Enkele impressies van de verschillende onderdelen:

Hatice:

"Vandaag waren we met de gehele klas naar de fotomuseum gegaan voor een paar leuke onderdelen. Een workshop tentoonstelling bouwen, rondleiding door een expositie en portfolio bespreking.De portfolio bespreking vond ik erg interessant en zeer informatierijk. Door de 2 mevrouwen met wie ik sprak, en commentaar kreeg, heb ik meer zekerheid gekregen in me keuze na de Grafish Lyceum. Het werd mij door beiden aangeraden om bij kunstacademie Rietveld te gaan kijken in Den Haag. Zeker door mijn manier van fotograferen werd het aangeraden, door mijn eigen werk, door mijn manier van kijken en fotograferen. Ik was er erg enthousiast over en ga zeker bij Rietveld kijken. Ook werd mij aangeraden om eens bij Vice wat op te gaan sturen, ze vond mijn fotografie werk er wel bij passen, en ze zochten nieuwe, jonge fotografen voor de magazine. Dus dat ga ik ook maar s proberen. Het was een leuke dag en ben er veel wijzer van geworden!"

Pieter:

Last days of shismaref
"Door Dana Lixenberg, deze Nederlandse fotografe die via Amsterdan en London in Amerika is terecht gekomen. Wel te verstaan in New York.
Heeft een rapportage gemaakt over een eilandje bij Alaska die door de zee word verzwolgen.
Ik had Dana gezien bij de wereld draait door tijdje geleden volgens mij samen met Jan Louter die de filmdocumentaire heeft gemaakt. En ze lieten wat beelden zien van haar en ik dacht bij mezelf wat heeft ze daar nou proberen te doen. Ik snapte er werkelijk niks van, de beelden die ze daar lieten zien leken wel van een compact camera-tje af te komen. Ze leek zomaar even snelle kiekjes gemaakt te hebben en gauw weer naar binnen is gegaan om op te warmen. Echter toen ik de foto’s beter bekeek, veranderde mijn mening tamelijk snel. Ze had gekozen voor de technische camera, wat sowieso wel een aparte keuze is. Om hele dagen met zo een camera rond te zeulen is niet niks natuurlijk. Maar wat voor beelden daaruit komen.. dat was prachtig. Zo groot afgedrukt en dan nog zo scherp. Ongelofelijk.
Sommige foto’s waren genuanceerd maar daar was niet echt iets op aan te merken. Bij de gezinsportretten eigenlijk ook niet. Want na een tijdje gaat iedereen toch wel op zijn eigen manier staan want Dana wachtte gewoon af dat dat gebeurde, en dan pas een foto maakte.
Wat ik niet snapte is de meerdere zeeën die ze gefotografeerd had. Ik denk dat 1 of 2 wel genoeg had geweest. Had er volgens mij 3 of 4 geteld. Al met al was duidelijk te zien hoe ze daar leefden. En in wat voor milieu die mensen leefden. Ik vond het een interessante serie."

Britt:

" Eigenlijk iedereen die in Groep C zat was erg onder de indruk van de tentoonstelling van The Last Days Of Shishmaref. De beamers die door heel de zaal heen hingen, zorgde voor een indrukwekkend effect. Op de beamers werden steeds kleine fragmenten afgespeeld over hoe de mensen in Shishmaref overleven. Aan de andere kant van de zaal hingen de foto’s netjes naast elkaar op. De foto’s zijn met een technische camera gemaakt, hier verbaasde we ons over, want wat een gedoe om heel de tijd z’n camera mee te sjouwen. Ook is het erg knap op met een technische camera snel het juiste moment te pakken. Toch is Dana Lixenberg hier goed in geslaagd, er zitten erg mooie foto’s bij. Erg leuk was ook dat je als je naar de foto’s keek, dat je op de achtergrond nog geluiden hoorde van de korte filmfragmenten. Hierdoor kon je je nog beter inleven.
Verder hebben we nog een aantal tentoonstellingen gezien . De namen van de fotografen durf ik niet meer te zeggen. Voor mij is de tentoonstelling van Dana Lixenberg en Jan louter het meeste bijgebleven. Toen we nog wat tijd over hadden, gingen we naar boven. Hier kregen we nog een beetje vrijheid om verder rond te kijken. Zo was er een hoekje ingericht waar je op je gemak naar allerlei filmpjes kon kijken. Ook al was de tentoonstelling bekijken voor ons (groep C) het laatste onderdeel, het was totaal niet saai. Fijn dat we weer een toegangskaart hebben."